XLV.
Tot atressi com fortuna de ven
Que torba 'l mar e fa 'ls peyssos gandir,
Es torbada en est segle la gen
Per un fort ven que dels cors fan salhir
Fals messongiers, deslial e trahire,
Ab que s cuion eyssaussar e formir;
Et en aissi fan veritat delir,
E 'n pert son dreg hom bos qui 'l ver vol dire.
A! greu sera est segl' en l' estamen
Que a estat, segon que auzem dir;
Que hom era crezutz ses sagramen,
Ab sol la fe, si la volgues plevir,
E veritatz era sens escondire;
Ar es tornatz lo segl' en tal azir
Que quecx pessa de son par a trazir;
Per qu' ieu apelh aquest segle trazire.
Qui auzes dir quals son li falhimen
Que fan en cort selhs qui degron regir,
Et an jurat de tenir lialmen
Dreg a quascun? primiers los vey fallir,
E fan semblan aqui mezeis de rire;
E 'ls clamatiers, quan ven al departir,
Ab penhoras, ab dar et ab servir
Perdon lo sen, quant auzo 'l jutge dire.
Entr' els clergues non truep departimen,
Tut son d' un sen, d' un cor e d' un albire,
E siervon dieu aitan honestamen,
Nulh' autra ren non lur pot abellir,
Ni es nulhs hom que mal en puesca dire
Mas selh que y es, si doncx no vol mentir,
Qu' el cavalguar e 'l manjar e 'l dormir
E 'l juec d' amor tenon a gran martire.
No y truep cosselh mas qu' estem lialmen,
E que pensem e Ihesum Crist servir,
Quar el nasquet pel nostre salvamen,
E volc en crotz per nos la mort sofrir;
Aital senhor, qui 'n poiri' autr' eslire,
Qu' el fes de se nau per nos reculhir
Als grans perils don no podem gandir
Ses cofessar, e so qu' aurem fag dire.
Pierre Cardinal.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada
Se borren los comentaris, no pergáu lo tems.
Nota: Només un membre d'aquest blog pot publicar entrades.