XLIV.
Ja de chantar nulh temps no serai mutz,
Pus la belha de qu' ieu sui enveyos,
A cui mi suy de leyal cor rendutz,
No vol ni 'l plai qu' ieu estey cossiros;
E pus ilh a de pretz la senhoria
E de beutat part totas las plazens,
Non dey passar en re sos mendamens,
Ni o fis anc ni farai ni o faria.
De mon senhor sitot fan grans lo brutz
De demandar sos dreitz e sas razos
A las ciutatz, leu s' en es retengutz;
Per so ditz hom que silh n' estai duptos,
Quar son lassat et an fait companhia,
E no calgra duptar lurs nozemens,
Quar negun, las! no pot esser tenens
Nozatz a tort, quar lo dreitz lo deslia.
Leu pot hom dir que, s' ieu en fos crezutz,
Ja no fora remazuda per nos
Esta guerra, pus qu' els faitz son mogutz;
Mas pus hi fon Marcelh' et Avinhos,
E nos fezem lo piegz qu' om far podia,
Que quan degram mais far d' afortimens,
Nos alonguem los mil marcx humilmens,
E no 'ls degram alonguar un sol dia.
Mas est afar vey qu' er leu retengutz,
Que de Fransa es vengutz lo ressos,
Que mos senher s' en es tant irascutz
Que tug dizon qu' el n' a levat la cros,
E vol passar en terra de Suria;
Guardatz s' o fai ben ni adrechamens,
Que so que pert de sai aunidamens,
Vol demandar ad aquels de Turquia.
Quar plus soven no s vira mos escutz
Lai ves Arle, e 'n sui felhs et iros,
Mas s' ieu m' aten en tro que despregutz
En sia 'l coms, ieu serai dreitz bretos,
Quar, on plus pren d' anta, mays s' umilia
Encontra selhs don li ven l' aunimens;
Per qu' ieu nulh temps no serai d' aitals sens,
S' om las rendas qu' ieu hi pert non rendia.
S' a mon senhor plai qu' ieu en patz n' esteia,
Prec li, si 'l plai, que mi sia suffrens,
Qu' ieu lur deman so de que sui perdens,
Qu' Alamano non es pas en Ongria.
Bertrand d' Alamanon.
