Guillaume Anelier de Toulouse.
Ara farai, sitot no m platz
Chantar verses ni chansos,
Sirventes en est son joyos,
E sai qu' en seray blasmatz;
Mas del Senhor suy servire
Que per nos suferc martir
Et en crotz denhet morir,
Per qu' ieu no m tem de ver dire.
Quar vey quel temps s' es camjatz
E 'ls auzelets de lurs sos,
E paratges que chai jos,
E vilas coutz son prezatz
Clercx e Frances cuy azire;
Qu' ieu per ver lur vey dregz delir,
E merces e pretz veuzir;
Dieus m' en do so qu' ieu 'n dezire.
Tant es grans lur cobeytatz
Que dreytura n' es al jos,
Et engans e tracios
Es dreitz per elhs apellatz:
Don pretz, dos, solatz e rire
Franh, e vezem car tenir
Los malvatz, que ges servir
Non podon Dieu, ni ver dire.
Per qu' ieu suy al cor iratz,
Quar aissi s pert ad estros,
Per sofracha d' omes bos,
Aquest segles ves totz latz;
Qu' ieu vey qu' hom met en azire
Drechura per fals mentir,
E 'l tort ans qu' el drech escrir,
E 'l mals enans qu' el bes dire.
Joglars ben son dezamatz,
La flors dels valens baros,
Cuy cortz, domneyars e dos
Plazion, joys e solatz;
Qu' er si re als voletz dire
Vos pessaran d' escarnir,
Quar ja no 'ls pot abellir
Qu' aver; aver lur tolh rire.
Lo valens coms, sens fench dire,
Mante pretz e s fa grazir
D' Astarac, e 'l platz servir
E donar e joy e rire.
