Marcabrus.
Pois l' iverns d' ogan es anatz,
E 'l dous temps floritz es vengutz,
De mantas guisas pels plaissatz
Aug lo refrim d' auzelhs menutz;
Li prat vert e 'l vergier espes
M' an si fag ab joy esbaudir,
Per qu' ieu m sui de chant entremes.
Totz lo segles es encombratz
Per un albre que y es nascutz,
Autz e grans, brancutz e foillatz,
Et a meravilha cregutz,
Et a si tot lo mon perpres
Que, vas neguna part no m vir,
No veia dels rams dos o tres.
Empero aissi es levatz,
E vas totas partz espandutz,
Que lai, d' outra 'ls portz, es passatz
En Fransa, et en Peitau vengutz;
Qu' el es intrat en tal defes,
E dic ver, segon mon albir,
On tenra sa verdor jasses.
Et es aissi enrazigatz
Que greu er jamais abatutz;
Que la razitz es malvestatz
On jovens mor totz cofondutz;
E tornat en tal contrapes
Per selhs qu' il degran obezir,
Que tan no cridon c'us l' ades.
Meravilh me de poestatz
On n' a tans joves e canutz,
Reys e comtes et amiratz
E princeps en l' albre pendutz,
Car los lassa escarsedatz,
Que lor fai si lo cor flaquir
Qu'us non escapara mais ges.
Jovens fo ja bautz apelhatz,
Mas eras es si recrezutz
Que jamais non er tant honratz;
Per que joys li sia rendutz,
Car avolesa l' a conques,
Qu'anc depueis no poc erebir,
Pus partit de lui dregz e fes.
Loncs temps a que no fon donatz
Sai, entr' els baros mantengutz,
E lai, on el es remazutz,
Marcabrus li manda salutz,
E ditz que no 'l calia fugir.
Que jamais non sai sera pres.
No layssarai qu' als molheratz
Non digua lors forfagz saubutz;
No sai la quals auctoritatz
Lor essenha que sian drutz;
Semblan fan de l' aze cortes
Qu'ab son senhor cujet bordir,
Quan l' ac vist trepar ab sos ches.
De tals sa 'n vey enrazigatz
Los fols e 'ls fatz e 'ls deceubutz,
Per us acrupitz penchenatz,
Que tot jorn demandon salutz;
E demandon aisso per ces,
Qu'anc nulhs francs hom non dec suffrir
Qu'aitals gastaus fumos tengues.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada
Se borren los comentaris, no pergáu lo tems.
Nota: Només un membre d'aquest blog pot publicar entrades.